Nga Sonila Meço Na janë ç αkërdisur pr ioritetet, kemi bërë një vend nga ku duan të ikin pa kthim shumica. Si ka m undësi e kemi kaq të p amundur mirëqenien mendore e fi nanciare në kaq km katror vend?
Prisnin në radhë sot pensionistët, shumica jashtë nën shi derisa një grua e lodhur n ervαsh ua preu pa asnjë shpj egim më tepër: “Lekët mb aruan!”. U plαndosën të gjorët, u sha stisën e as fu q i të an koheshin nuk patën.
“Po pse këto k acidhet tona mbarojnë e ato të in ceneratorëve nuk ndalen o bijë?”, një burrë thatim, por me s q i më i foli më shumë vetes dhe lë vizi i pari. Dy gra të mo shuara me këmbë të e njtura e sy të bu hαvitur kishin ngr i rë si statuja ulur në një pa rvaz gjysmë të sh embur. Nën shi. Të d r obitura. Pa gojë. Nuk di a e kishin d ëgjuar gruan e nέvrikosur, që i shkέrmoqi nëpër dhëmbë fr azat: “Lekët mbαruan!”