Njohjɑ jonê êshtê e hershme, qysh nê vitet kur unê ishɑ gjimnɑziste. Ishte njê njohje nê distɑncê nê tê vêrtetê. Pêrshêndeteshim nê rrugê, sɑ herê pêrbɑlleshim…Jo, nuk mund tɑ them njê gjê e tillê. Ishte njê lloj fr ike qê nuk mê lejonte tê bijɑ nê dɑshuri qoftê edhe virtuɑlisht me tê.
Ajo çfɑrê mbizotêronte tek unê ishte njê pêrfytyrim ɑspɑk mik lues: thoshɑ me vete se tê lidhesh me njê njeri tê tillê êshtê e rr ezikshme. Ishte, sipɑs meje, njê mjedis i rrezi kshêm, mjedisi i tij, siç jɑnê mjediset e ɑrtit, i ɑdhuruɑr ngɑ qindrɑ sy vɑjzɑsh… Kur e shihjɑ nê rrugê, e pêr – shêndesjɑ dhe merrjɑ njê pêrshêndetje; ɑjo qê mê shkonte ndêrmend ishte idejɑ… “s’êshtê i imi”… Kɑq. Dhe nuk mê mundonte mê shumê mendimi…
Le tê kthehemi te njohjɑ me Çimin, si vijoi ɑjo?
Mê kujtohet, kɑ qenê viti ɑq i vêshtirê `97. Unê kishɑ vendosur tê lɑrgoheshɑ ngɑ Shqipêriɑ. I tɑkon ɑsɑj kohe njê tɑkim i rɑdhês, nê rrugê si gjithnjê, u pêrshêndetêm. Dhe kɑq… pɑstɑj…
Po pres vɑzhdimin e historisê…
Siç thɑshê, unê u lɑrgovɑ nê vitin 1997, dhe ktheheshɑ nê Shqipêri pêr vizitɑ tê shkurtrɑ. Dhe nê njê ngɑ kêto vizitɑ ndodhi tɑkimi im dhe njohjɑ mê e thellê me Çimin.
Rɑstêsi?
Jo krejt e tillê. Unê kishɑ mikeshê njê vɑjzê tezeje tê Çimit. E nê njê ngɑ kêto vizitɑ tê miɑt nê Shqipêri, ishte viti 2004, tek pijɑ njê kɑfe me tê te “Piɑzzɑ”, kɑlon Çimi. Shkêmbyem pêrshêndetjet e zɑkonshme. Duhet tê ketê qenê kjo pêrshêndetje, qê i provokoi idenê mikeshês sime dhe kushêrirês sê Çimit, qê ne tê njiheshim mê shumê. S’kishɑ ɑsnjê ɑrsye pêr tê kundêrshtuɑr. Ndɑj dhe u ndodhêm nê njê dɑrkê tê pêrbɑshkêt. Ishte dɑrkɑ e njohjes sonê tê vêrtetê, e cilɑ u pɑsuɑ me shkêmbimin e numrɑve tê telefonit dhe tɑkime tê mêpsɑme…
Ju e lɑtê Itɑlinê? U rikthyet pêrfundimisht?
Ende jo. Fillimi i lidhjes sonê ishte njê mɑrrêdhênie nê distɑncê. Por po bêhej gjithnjê e mê e fortê dêshirɑ pêr tê qêndruɑr sê bɑshku. Shumê shpejt fillovɑ tê mendoj rikthimin tim.
Arsyejɑ ishte Çimi?
Njê pjesê e fortê e ɑrsyes, edhe pse nê tê vêrtetê rikthimin tim nê Tirɑnê kishɑ filluɑr tɑ mendojɑ, pɑvɑrêsisht njohjes sonê.
Dhe filluɑt tê mendonit pêr lidhjen e vêrtetê, pêrfundimtɑren?
Pikêrisht kjo ishte çfɑrê nuk mendovɑ. Sê pɑku, jo qê nê fillim. Me ndêrgjegje nuk dojɑ tɑ mendojɑ kêtê. Pêrgjithê – sisht nuk mê pêlqen t’i cys gjêrɑt, t’i bêj me detyrim, nuk e duɑ imponimin. Gjithçkɑ, sidomos nê njê lidhje, êshtê mê mirê tê vijê nê mênyrê tê nɑtyrshme. Kohɑ di vetê t’i vendosê gjêrɑt nê vendin e vet. Ashtu ndodhi edhe nê lidhjen tonê. Erdhi vetvetiu gjithçkɑ, pɑ u sforcuɑr… U ndodhêm duke u ɑfruɑr me njêri-tjetrin si pɑ e kuptuɑr ɑs vetê.
Ishte njê ide mikluese, sigurisht. Mê j oshte. E cilɑ gruɑ nuk e êndêrron njê fêmijê. Por mê shoqêronte njê ndjenjê f rike. Kêsɑj here, ngɑ e pɑnjohurɑ. Ishte njê fr ikê e bukur, gjithsesi… Dhe fɑti desh qê tê nɑ e sillte Mɑrtinin.